(*1972) – historyk sztuki, absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie doktoryzował się. Obecnie kieruje Zakładem Badań Podstawowych Historii Sztuki oraz pełni funkcję redaktora naczelnego Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce. Jednocześnie od 1996 r. nieprzerwanie wykłada na Akademii Sztuki Pięknych w Warszawie. Zajmuje się badaniami nad sztuką nowożytną oraz XX w., zwłaszcza na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej.

Od 1994 r. bierze udział w badaniach terenowych dokumentacji i inwentaryzacji kościołów oraz klasztorów na terenie Białorusi, a także Litwy, Łotwy i Ukrainy, za co w 2015 r. odznaczony został odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Uczestniczył w kilkunastu grantach i projektach badawczych poświęconych badaniom i inwentaryzacji zabytków na terenie Polski, Białorusi i Łotwy, dwoma z nich kierował. Wielokrotnie występował jako ekspert i rzeczoznawca (m. in. MKiDN) w Polsce i na dawnych ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej. Ostatnio przygotował obszerną rozprawę dotyczącą dyskursu o przestrzeni, urbanistyce i architekturze na Kresach doby dwudziestolecia międzywojennego.

Zajmuje się także problematyką szeroko pojętej ikonografii muzycznej oraz związków muzyki i sztuk plastycznych, zwłaszcza zaś problematyką historycznych prospektów organowych. Za książkę „Nowożytny prospekt organowy i jego twórcy” otrzymał Nagrodę im. ks. prof. Stanisława Janusza Pasierba, jest też dwukrotnym laureatem nagrody im. Jerzego Łozińskiego, przyznawanej przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki.